Afşin Kum’un ilk romanı Sıcak Kafa’da tebessüm ettiren 7 “abuklama”

1

“Televizyondan söylenenler fazla mı renksiz? Onu mu demek istiyorsunuz?”
“Sözlerin rengini, hareketlerin makamına tercih etmem mi gerekiyor?”

2

“Ben bir armutla görüşmeyi bekliyordum.”
“Neden öyle bir şey mi söylendi?”
“Söylenmedi bir tahminde bulundum sadece. Çıkarsama da diyebiliriz.”
“Peki öyle bir şey nasıl olabilir? Bir armut konuşamaz, öyle değil mi?”
“Konuşmak başka, görüşmek başka.”

3

“Yani aklına ne eserse onu mu yapıyorsun? Geçmişi ve geleceği düşünmeden, sadece şimdiki zamanı yaşayarak…”
“Ben akıl değilim, esen şeyim. Akıl sensin, esen benim. Yani ben senin aklına esiyorum. Anladın mı?”

4

“Aslında, belki farkına varmıyoruz ama sırf kıkırdaklarımız var diye kıkırdamak zorunda değiliz. Çöl yağmuru özlemez, çöldür o çünkü bunu anlasan bile yeterli.”

5

“Bunu sen de güzel bir şey olarak hatırlamalısın. Pişmanlıkların bir yoğunluğu vardır çünkü, sen hareket ettikçe dibe doğru giderler. Sonra bir bakarsın ki onların çevresinde döner olmuşsun.”
“Nasıl yani?”

6

“Eğrilerle aramız bu kadar kötü olmasaydı, hayat boyu hiç birbirimize çarpmadan yaşayabilirdik. Ve tüm eşyalarımız kıvrımlı ve saçlarımız da kaçınılmaz olarak kehribar rengi olurdu.”
“Evet üstelik sarsıntıların müptelası olmaktan da kurtulurduk.”

7

“Şimdiki zaman geleceğin önünde duruyor sanıyorsun, halbuki içinden geçiyor aslında. Öyle olmak zorunda daha doğrusu, bütün bu beton sevgisinin bir açıklaması olmalı.”