Aynur Uluç 
cumhur taşkın şiirlerinde yaşadığı acılara dokunmuş. yalnızlığa hayır derken, umudu yeşertmeye çalışmış bir yandan da için için…
“aşk bana uzakmış anne” cumhur taşkın’ın ilk kitabı… içinden geçen yolculuklar dizelere dönüşmüş her şairde olduğu gibi. evet yaptıklarımızın anlamına dair sayfalar dolusu konuşabiliriz; yazdıklarımız şöyle dünyaya dair, böyle dünyaya dair diyerek. dünya bizim algıladığımız dünyadır ve her şair içini yazar. aslında her birimizi yazdıran dünyaya bir çentik atma isteğidir öyle adım kalsın diye değildir bu da. en dip var oluş dürtüsünde, duygum bir yerlerde kalsın diyedir. varlığımızı duyumsamak isteriz. taş tabletlere kazımak isteriz içimizden geçeni… anlatmak söze dökmek isteriz o yüzden tam da…
cumhur taşkın da şiirlerinde yaşadığı acılara dokunmuş. içini yakan hüzne dokunmuş yer yer dili sloganlaşsa da görmezden geldim ben oraları. yalnızlığa hayır derken, umudu yeşertmeye çalışmış bir yandan da için için çünkü. sayfalara yansıyan genel duygu şu ki; en çok dertli dertli açmış içini… “ölüm ve ayrılığa efekt olur tüm sessizlikler” demiş. belli ki o sessizlikleri evirmiş çevirmiş bükmüş içinde hayli bir zaman.
“bir yalanım oldu adı aşktı,
aşk olsun ki kısa ömürlü olan bu yalanı bana tattırana
yeni bir yalan bulmalıyım ki
hayatımı değiştirecek bir yalan kısa ömürlü olmayan
beni sımsıkı saracak bir yalan”
bu dizelerde hayatın ironisi düşmüş sayfaya. ölene kadar inanmak isteriz yalanlara, ve bunu itiraf etmek zordur. sahicilik der tuttururuz ama her şeyin bize özel anlama biçimi ile içimizde yer değiştirebildiğini de bilmenin yakıcı sahiciliği örter tüm yalanları. yolculuklara çıkayım derken dipsiz kuyulara düşmek de an meselesidir. o yüzden belki de güneşe dönmek önemli yüzümüzü. yalanların içinden yalan seçerken hayat hangi yalanı zihnimizde kıvırıp, büküp, süsleyip getirecek önümüze ve hangi yalanı sahi yapmayı seçeceğiz biz sahi deyiveririz günün birinde.
çok yaralar, çok sızılar gördüm; yara ile sızı aynı şey değildir. çok yaladım yaralarımı, kapılarda çok ağladım, çok aktım içime, içimi çok akıttım dışa. ne kadar akıtsam da çoğu içimde kaldı. ve tüm bunların sonunda içimdeki canlı noktayı diri tutmanın çok ama çok önemli olduğunu anladım ben hayattan. yaralar, dertler ancak öpe seve yaklaşılan bir dille şifa bulurmuş anladım. bu dili dışardan beklememek gerektiğini de anladım. klişe olsun diye değil hakikaten kendini sevmenin ne önemli olduğunu anladım en çok. ama önce bir görmek gerekirmiş o girilen dehlizi. karanlığında bir bana bana yıkanmak gerekirmiş. kaçmadan, sakınmadan, örtmeden üstünü başını, hiçbir yanını halı altına süpürmeden. acıysa en dip köşemizden dahi geçmeliymiş ki bulaşmayan yerimiz kalmasın. iyice bir kaybolmalıymışız içinde ki çıkma umudu yeşerebilsin yeniden. dibi bulalım bulacaksak; öyle ara yerde kalmayalım. düşelim ki kalkma olanağı oluşsun. ben acıyı anlatan şiirlere artık karamsar demek istemiyorum. bunun geçici bir merhale olduğunu anlamak istiyorum. burası acılı bir coğrafya; her yerden dert fışkırıyor. ülke hâlinden tutun da ikili, üçlü ilişkilere kadar enerjimizi emen örneklerin içinde yaşayıp duruyoruz sürekli. kompleksli insanlar cehennemi burası. çok fazla acı biriktirmiş bir coğrafya… atalarımızdan çok sızı devraldığımız… çok fazla acıyı her gün yeniden yeniden üreten bir coğrafya. kitaptan el alırsam hepimizin içinden “gözlerimizdeki kirliliği bu şehrin üstüne kusmak” gelebilir zaman zaman, normaldir. ancak içim diyor ki elbette önce bir kusmak, çıkarmak o safrayı; ama orda kalmamak, o kiri sevgiye dönüştürmek gerek usulca. çünkü yüzümüzü güneşe dönmenin önemi normalde bir birimse bu coğrafyada beş kat önemli. birbirimizin de yaralarını kanatıyoruz çünkü; ne kendimize, ne birbirimize izin vermiyoruz ki şifa bulalım.
yaraları bir yerden sonra sevmekle, onların bizim kıymetli öğretmenlerimiz olduğunu görmekle mümkün bu da… kabuğunu kaldırıp kaldırıp tadına bakmak değil, önce bir bihakkın düşmek içine ama sonra kalkmaya niyet ederek dosdoğru çıkışa bakmak gerekli. hiç bir molada gereğinden uzun kalmamak.
Not: KitapEki.com yazarı Aynur Uluç yazılarında büyük harf kullanmamayı tercih etmektedir.
|
aynur uluç’un 2003’ten bu yana edebiyat dergilerinde ve gazetelerde yazı ve şiirleri; 2013’te ‘gezi‐anı‐deneme‐öykü ve şiir’ türlerinden tatlar içeren ‘az gittim çok döndüm’ isimli melez kitabı, 2015'te beden-mekân-zaman ilişkisinin kadın dili ile ifadesinin yolculuğu olarak tanımladığı“yer yatağı” isimli şiir kitabı yayımlandı. kitapeki sitesinde düzenli olarak kitaplar ve sanat ile ilgili yazıları yayımlanmakta.
kitaplarını imzalarken her okur için ayrı bir resim çizmesiyle başlayan çizme yolculuğu, yolda izde, vapurda, otobüste çizdiği resimlerle devam ediyor. ilk kitabında her okur için ayrı bir resim yapması sonrasında yayımlanan "yer yatağı" isimli kitabında da her okur için ayrı bir mektup yazıyor. bu mektuplar hem o okura yönelik oluyorlar; hem de tema olarak ayrı ve uzun bir mektubun farklı kişilere düşen parçaları gibiler.
temas ettiği her şeyin birbiri ile harmanlandığı bu üretimlerde şehir ve doğa sesleri üzerine bıraktığı doğaçlamalar da ayrı bir arşiv olarak birikiyor. zaman zaman farklı şehirlerde müzik ve şiirin iç içe geçtiği etkinlikler düzenliyor. sanatına da yansıyan şifalandırma isteği mesleğinin de temelini oluşturuyor denilebilir. kişiye özel yapma ilaçlar hazırladığı eczanesinde eczacılık mesleğini halen aktif olarak sürdürmekte.
- “pandora’nın kapısı” şişli cemil candaş kültür merkezi’nde açıldı. - 13 Ocak 2020
- ezgi günlük tutarsa - 7 Aralık 2019
- her şeye rağmen - 18 Kasım 2019
FACEBOOK YORUMLARI
