Cary Fagan'dan Melodik Bir Roman: “Yol Arkadaşım Banjo” • Kitap Eki

Cary Fagan’ın sınırsız imkânlara sahip bir çocuğun, sahip olamadığı yegâne ”şey”in peşinden gidişini ve hayallerini adım adım gerçekleştirme serüvenini anlattığı kitabı Yol Arkadaşım Banjo, Selçuk Demirel’in resimleri ve Sumru Ağıryürüyen’in çevirisiyle Tudem Yayınları’ndan çıktı.

Fagan, her yasağın kendi isyancısını yaratacağı görüşüne kusursuz bir örnek olan ve tutku dolu bir kendini gerçekleştirme hikâyesine tanıklık ettiriyor bu müzikal romanıyla. Yakın ilişkilerde empati ve sempati kavramlarının iletişim açısından önemine değinen Yol Arkadaşım Banjo; azimle, sabırla ve gönülden adanmışlıkla hiç yılmadan çalışanların hep kazanacağını vurguluyor, her seferinde doğru notalara basıyor.

Küçük Jeremiah, ortaçağ kalelerini andıran devasa bir evde türlü çeşit konforun ve lüksün içinde yaşıyor. Hizmetçileri, özel öğretmenleri, hatta tenis kortunda sürekli yenebileceği robot bir rakibi bile var. Tabii, muazzam servetlerini diş ipine borçlu ”ısrarcı” anne babasını da unutmamak lazım. Ah, keşke istemediği şeyleri yapması için bu kadar zorlamasalar onu… Ne var yani biricik oğulları dirseklerini masaya dayamadan yemek yiyemiyor ya da Rembrandt’ın otoportresini kopyalamaya çalışırken gözlerini şaşı çiziyorsa? Kaçınılmaz piyano dersleri ve Beethoven’ın Dokuzuncu Senfoni zulmü de cabası… Jeremiah, önünü ardını fazla hesaplamadan, gönlünce bir hayat sürmek istese de evdekiler duygularına sürekli ket vuruyor. Ta ki bir gün, adının banjo olduğunu öğrendiği ve daha önce hiç görmediği bir enstrümandan yükselen melodilerin sesine âşık olana kadar. O andan itibaren sanki damarlarında nabız yerine müziğin ritmi atmaya başlıyor. Banjo, Jeremiah için arzudan da güçlü bir şeye, hayati bir ihtiyaca dönüşüyor. Ne yapıp edip bu sazı edinmesi ve onu çalmayı öğrenmesi şart. Üstelik gizlice! Neden mi? Çünkü anne babası buna izin vermiyor…

(Tanıtım Bülteninden)