Haber Merkezi 
Uzun soluklu bir araştırma sonucunda Yeşim Demir ve Fatih Özcan’ın kaleme aldıkları Halide Edib Adıvar romanı HALİDE, Destek Yayınları etiketiyle yayımlandı.
Bu topraklarda vatanı uğruna ölüme meydan okuyan binlerce cesur kadından biriydi HALİDE:
Binaların camları ve duvarlarına asılı afişlerin hangisini okusa bağrına bir bıçak saplanıyordu.
Direnişçilere verilecek cezanın adı konulmuş ve her yerde ilan edilmişti.
“ÖLÜM!”
Kimisi Yunan süngüleriyle yitirdi evlatlarını, kimisi hasretine dayanmak zorunda kaldı.
Harabelerin arasından on üç on dört yaşlarında bir kız çıktı. Kocaman açılmış, şaşkın bakan kapkara gözleri insanın içine masumiyet duygusunu dolduruyordu. Üstü başı perişan vaziyette, belli ki karnı da aç.
“Gel yavrum, köylüler nerede?” diye sordular.
Kız donuk gözlerle tüm ekibi süzdükten sonra elleriyle garip hareketler yapmaya başladı. Sonra geldiği yöne gitti ve iki Yörük kadınıyla geri döndü. Yörük kadınları bütün köylünün evsiz, hayvansız ve aç kaldıkları için köyü terk ettiğini ve sadece bu dilsiz kızın burada kaldığını anlattı. Halide şaşkınlıkla sordu:
“Bu kız yalnız başına mı kaldı?”
Yörük kadın, “Evet, hem dilsiz hem de sağırdır. Ne anası ne de babası var. Biz de burada bulduk. Yanmış buğdayları yemeye çalışıyordu” dedi. Yörük kadınları konuşurken o masum, sessiz gözlerden yaşlar akmaya başladı. Konuşamasa da, duyamasa da belli ki hisleri çok güçlüydü…
Bu harabelerin arasında ayakta kalma savaşı veren bu dilsiz ve sağır kızı hiç unutamadı Halide…
Kimisi meydanlarda haykırdı isyanını:
“Kardeşlerim, evlatlarım” diye başladı konuşmasına. Tüm miting alanı birden sessizliğe büründü; sanki nefes alsalar duyulacak, göz kırpsalar bir şey kaçıracaklardı…
Mücadelenin dişi kartalı çığlıklarıyla isyanı haykırıyordu.
“İzmir’i kurtarana kadar gülmek haramdı bana! Yemin ettim. O güne kadar gülmeyecektim.”
Ölümün soğuk nefesi varlığını hissettirmeye başlamaya görsün hele, ne açlık dinler, ne de üşümek…
Size geldim paşam:
Yıllarca yüreğimde kanayan ıstırabımın hasretini elimdeki bu kurumuş güle hapsettim; soğuk mermerler içinde üşürsen ruhumu sana üflesin, ısıtsın diye… Buluşacağımız güne kadar…
Huzurla uyu!…
Bir Cesur Kadın HALİDE
Başucunda duran tahta kutunun kapağını açtı Halide, kurumuş güle baktı.
Derin bir “Ah!” çekti…
Duvarlara çarpıp, tren raylarının tıngırtısına karıştı sesi. Mahzun gözleri ıslanmış, yüreğindeki yara tekrar kanamaya başlamıştı…
Kutuyu dudaklarına doğru yaklaştırdı, gülü öpmek istedi ama zarar vermekten korktu.
Ciğerlerini doldururcasına bir nefes çekti gül dudaklarının önündeyken. Sevginin taze kokusu yerini pişmanlıkların, vazgeçmişliklerin ve ayrı geçen zamanların isli kokusuna bırakmıştı.
Kutunun sallanmasına tren neden olsaydı keşke…
Gerçek olansa ellerinin titremesiydi.
Kapağını dikkatlice kapattı anı yüklü kutunun. Eliyle üzerindeki tozu alır gibi sevdi ve yatak başındaki yerine bıraktı.
Tuvalet etajerinin üzerinde duran kristal şişenin içerisinden avuçlarına bolca kolonya döktü, burnuna çekti… Derin bir nefesle…
Arkasında bıraktığını sandığı yıkıntıları yıllarca yüreğinde taşımış olduğunu düşündü hayretle. Zamanın karmaşık akışında; bazen rüyalarında, bazen de bir çocuğun ışıltılı bakışlarında açmıştı o anılar kutusunun kapağını… Hep kapalı kalsın, açılıp canını acıtmasın istedi yıllarca…
|
Okuma önerisi! Serdal Keskin’in incelemesi; “Levent Yanlık’ın “Sürgün Ruhlar” Romanı Üzerine“ Levent Yanlık, romanda “Çünkü içinde bir iyilik olan her adamdan geriye iz kalır.” diyor bir bölümün sonunda. Belki de Sürgün Ruhlar, yazarın yaşamında iz bırakanların romanıdır. |
- Netflix Türkiye mayıs programı belli oldu - 23 Nisan 2022
- Halsey’den İstanbul konseri - 23 Nisan 2022
- Sepultura Türkiye’ye geliyor - 23 Nisan 2022
FACEBOOK YORUMLARI
