Semih Uçar 
Birbirimizi kandırmayalım.
Yazarın, edebiyatçının böyle bir iddiası veya yükümlülüğü olmadığını bilsek de kitapların elimizden tutmalarını, bizi olduğumuz yerden alıp daha iyi bir yere taşımalarını, hatta bize zor günlerimizde ilaç olmalarını bekleriz.
Bütün çağların şairi Rainer Maria Rilke’nin meşhur “Genç Şaire Mektuplar”ı böyle kitaplardan. Ne zaman sıkışsam, kendimi ne zaman darda, çıkmazda hissetsem elimden tuttu. Bu anlamda, bu eşsiz mektuplar, bütün edebi ve insani derinliklerinin yanında, aynı zamanda, bir kişisel gelişim kitabı olarak da okunabilir.
***
Genç Şaire Mektuplar’ı ilk defa Prag’da bir otel odasında okudum. O sıralar Kafka çeviriyordum ve Kafka’nın peşinden Prag’a gitmiştim. Sonradan anladım ki meğerse Kafka’nın değil, kendi peşimden gitmişim.
Giderken zaten mutsuzdum ama Prag’da gördüklerim beni daha da mutsuz etti. Kendi halim yetmiyormuş gibi kendimi bir de Kafka’nın yerine koyuyor, onun çaresizliğini hissettikçe daha da çaresizleşiyordum.
Prag’daki ikinci gecemde, otel odasında yatağa oturmuş boş boş karşımdaki duvara bakarken aklıma Berlin’de bir sahafta bulup aldığım ve gelirken yanımda getirdiğim kitap geldi. Çantamdan çıkarıp okumaya başladım.
O kitabı yıllar önce çantamdan çıkarıp okumaya başladım ve hâlâ okuyorum. O gece ilk defa elime aldığım Genç Şaire Mektuplar beni o kadar etkiledi, hayatımı o denli değiştirdi ki bu kitabı hâlâ okuyorum. Defalarca okudum. Sonra okumak yetmedi. Çevirdim. Çevirdikten sonra da defalarca okudum. Ve hâlâ okuyorum. Dün gece mesela bir kez daha okudum.
Yürekten tavsiye…
***
Aşağıda, Prag’daki otel odasındaki derin bir mutsuzluk ânında çantamdan çıkarıp okumaya başladığım kitabın, Genç Şaire Mektuplar’ın 1944 yılı baskısının fotoğrafını görüyorsunuz. İkinci fotoğraf ise benim çevirim.
***
Genç Şaire Mektuplar’dan iki eşsiz pasaj:
“Dizelerinizin iyi olup olmadığını soruyorsunuz. Bana soruyorsunuz. Daha önce de başkalarına sormuştunuz. Onları dergilere yolluyorsunuz. Başka şiirlerle karşılaştırıyor ve çalışmalarınız belli editörler tarafından geri çevrilince huzursuz oluyorsunuz. Şimdi (size akıl vermeme müsaade ettiğiniz için) sizden isteğim, bütün bunları bir kenara bırakmanız olacak. Gözlerinizi dışarıya çevirmişsiniz, ama şimdi her şeyden önce bunu yapmamanız gerekiyor. Kimse size akıl veremez, yardım edemez, kimse. Sadece tek bir yol var. Kendi içinize gidin. Size yazmanızı buyuran o nedeni araştırın; bir bakın bakalım köklerini kalbinizin en derinlerine mi salıyor; yazmaktan yoksun bırakılsanız, yaşayamaz ölür müsünüz, itiraf edin bunu kendinize. Her şeyden önce şunu yapın: Gecenin en sessiz saatinde sorun kendinize: Yazmak zorunda mıyım? Derin bir cevap bulmak için deşin içinizi. Ve bulduğunuz, sorunuzu tasvip eder nitelikte bir cevapsa eğer, eğer ki bu ciddi sorunun karşısına kuvvetle ve basitçe, “Yazmak zorundayım” diyerek dikilebiliyorsanız, o zaman bu zorunluluğa göre kurun hayatınızı; yaşamınız o zaman, en önemsiz ve değersiz saatine varana kadar bu güçlü içsel dürtünün bir işareti ve kanıtı olmalı.”
“Özsuyunu zorlayıp sıkıştırmayan, baharın fırtınalarında bundan sonra yaz gelmeyebileceğini düşünüp korkmadan güvenle duran bir ağaç gibi olgunlaşmak gerekir. Yaz gelir. Ama sonsuzluk sanki önlerinde uzanmış gibi orada duran, o denli tasasız bir sessizlik ve enginlik içinde olan sabırlılara gelir ancak. Şunu her gün, müteşekkir olduğum o acılar içinde bir kez daha öğreniyorum: Sabır her şeydir!”
|
- Genç Şaire Mektuplar - 27 Eylül 2017
- İsteklerimi Neden Gerçekleştiremiyorum? - 14 Eylül 2017
- Aşk, yitip giden verimlilik ve kitaplar - 30 Ağustos 2017
FACEBOOK YORUMLARI
